Door

Het besef dat je als kind niet werd gezien is pijnlijk. Zo pijnlijk, dat we het meestal verdringen en ons er pas veel later bewust van worden. Omdat onze kindertijd al lang achter ons ligt, is het lastig om duidelijk zicht te krijgen op de gevolgen. En soms relateer je problemen in je huidige leven niet aan het feit dat je als kind geen erkenning hebt gekregen.Toch zijn de gevolgen meeromvattend dan we in eerste instantie denken.

Gevolgen in de kindertijd

Hoe is het wanneer je als kind niet wordt gezien? Door je ouders, maar vaak ook door anderen. En wat is dat eigenlijk, niet gezien worden?
Wat mensen het meest bij is gebleven, is het feit dat er geen plaats was voor hun emoties. Als kind ervoer je verdriet en boosheid, maar dat mocht er niet zijn. Wanneer je verdrietig was, kreeg je als reactie vaak “dat je je niet aan moest stellen”. Je veegde je tranen snel weg om geen negatieve reacties teweeg te brengen. Na verloop van tijd leerde je steeds beter je verdriet te onderdrukken en kwamen er geen tranen meer. De poort van het verdriet was gesloten.
Ook voor boosheid was er geen ruimte. Wanneer je boos was, stuitte je op onbegrip en afkeuring. En misschien zelfs geweld. De onmacht van je ouders om op een gezonde manier met gevoelens om te gaan, maakte dat ze niet in staat waren om jouw gevoelens toe te laten. Deze moesten zo snel mogelijk onderdrukt worden.
Maar ook positieve bevestiging vanuit je ouders bleef uit. Een knuffel, lieve woorden of bemoediging waren jou vreemd. Soms werd het wel gezegd, maar ontbrak de bijbehorende emotie. Waardoor de woorden leeg waren, ze hadden geen betekenis. Uit angst voor toekomstige teleurstelling zonderde je je in emotioneel opzicht af van je ouder(s). En misschien ook wel voor anderen.

Je hooggevoeligheid mocht er niet zijn

Misschien heb je wel liefde en aandacht ontvangen, maar niet onvoorwaardelijk. Een deel van jou werd niet erkend: je hooggevoeligheid. Zolang je je ‘binnen de lijntjes’ gedroeg, was er niets aan de hand. Maar wanneer je gedrag voortkwam uit je hooggevoeligheid, werd je afgewezen: vragen over het leven, emoties die intenser waren dan gebruikelijk, het dromerige, de wens om je buiten de gebaande paden te begeven en meer. Dit voelde voor jou als een onzichtbare, maar voelbare grens die niet overschreden mocht worden. Je kon niet ten volle jezelf zijn.
Wanneer je als kind niet wordt gezien, wordt je bestaan niet erkend. Je hoort er niet bij. Daarom paste je je zo veel mogelijk aan en je deed je best om niet op te vallen.
Sommige kinderen lukt dit niet en ze worden vanuit hun onmacht en niet begrepen worden juist heel opstandig. Wat leidt tot nog meer afkeuring en afwijzing.

Gevolgen op latere leeftijd

Wanneer je de erkenning als kind niet hebt gekregen, zoek je hem op latere leeftijd onbewust bij anderen. Bij een partner, vrienden of in het werk.
In een liefdesrelatie kan dit leiden tot afhankelijkheid, jaloezie en voortdurende onzekerheid. Omdat het als kind niet veilig was om jezelf te zijn, is dat op latere leeftijd ook moeilijk.
Ook een patroon in de andere richting komt vaak voor. Omdat je als kind in emotioneel opzicht grotendeels op jezelf was aangewezen, heb je een gevoel ontwikkeld dat je het wel alleen doet: ‘Ik heb niemand nodig’. Dit leidt tot andere problemen binnen de relatie. Je verbindt je op emotioneel niveau maar tot op zekere hoogte met je partner. Je kwetsbare kant ligt deels verborgen en je laat jezelf niet helemaal zien. Wanneer er een moment komt dat je leven wat stroever verloopt, laat je de ander niet toe. Je bent immers gewend om het zelf wel te rooien.

Je wordt niet gezien door anderen

Door de ervaringen in onze jeugd hebben we geleerd ons onzichtbaar te maken. Dit patroon wordt vaak buitenshuis voortgezet. Op school en later op het werk of in andere situaties waarin we met meerdere mensen te maken hebben. Deze situaties zijn moeilijk te overzien en voelen onveilig. Door je op de achtergrond te houden, creëer je je veilige cocon.
Het gevolg is, dat ook anderen ons daadwerkelijk niet ‘zien’. En onbewust interpreteren we dit vervolgens als bevestiging dat we niet goed zijn zoals we zijn.

Stappen naar het erkennen van jezelf

Je bewust worden dat je als kind deze erkenning hebt gemist, is een belangrijke eerste stap. Sta stil bij je kindertijd. Hoe was het contact met je ouders nu écht? Neem de tijd om herinneringen en gevoelens in je bewustzijn te laten komen, ook als ze pijnlijk zijn.
Het is belangrijk om de pijn die je voelt, het verdriet en de boosheid, toe te laten. In stukjes, in het tempo dat bij je past. Loslaten begint met toelaten: door je emoties toe te laten en uit je te laten stromen, kun je ze los laten. Laat je tranen de vrije loop en geef ruimte aan je boosheid. Ook al begrijp je waarom je ouders je niet konden bieden wat je nodig had, je gevoelens willen erkend worden. Wanneer jij je gevoelens erkent uit je kindertijd, erken je het kind in jou. Het mag er zijn, met al zijn boosheid, verdriet en onbegrip.
Maak contact met het kleine meisje of de kleine jongen die nog steeds deel uit maakt van jou. Troost hem of haar en zeg de woorden die jij destijds had willen horen van je ouder(s).

Loslaten door toelaten

Het toelaten van verdriet is eng. Het gevoel overheerst dat als je nu je tranen toelaat, je niet meer stopt met huilen. Als een stuwmeer dat veilig dicht is. Deze angst is onterecht.
Open beetje bij beetje de poort naar je emoties die je in je kindertijd hebt gesloten. Vraag hulp aan het universum om te helpen je verdriet draaglijk te maken. Wanneer je ruimte geeft aan je weggestopte emoties, zul je achteraf opluchting ervaren. Je voelt je lichter, je hebt ruimte in jezelf gecreëerd.
Op onbewust niveau zijn we huiverig voor deze leegte. Deze angst is de angst van het ego. Omdat het ego gewend en gehecht is aan de pijn, is het moeilijk om deze los te laten. Het ego heeft geen idee wat ervoor in de plaats zal komen. Deze angst is ongegrond. Je zult ervaren dat je ruimte schept voor andere gevoelens: rust, vertrouwen, kracht en liefde. Liefde voor anderen maar vooral ook voor jezelf. Door deze zelfliefde toe te laten, erken je jezelf.

De functie van boosheid

Ook het toelaten van boosheid helpt je helen. Door boosheid toe te laten, word je je bewust van je eigen grens. En hoe deze in het verleden overschreden is. Omdat je niet mocht zijn wie je was. Ik merk dat veel hooggevoelige mensen moeite hebben met boosheid. Het mag er niet zijn. Toch is deze emotie waardevol en functioneel. Het kan het vuurtje laten ontbranden om dichter bij jezelf te komen. En voor jezelf te gaan staan: ‘ik laat de oordelen en afkeuring van mijn ouders niet verder mijn leven bepalen’.
Als je de boosheid steeds meer toelaat en loslaat, schep je ook ruimte in jezelf. Voor zelfliefde en wellicht in een later stadium voor een andere kijk op je ouders. Doordat er ruimte in jou vrij komt, kunnen diepe inzichten naar boven drijven over jouw ouders. Je begrijpt en voelt waarom het moeilijk voor ze was om jou volledig erkenning te geven.Als je als kind niet werd gezien

Je ouders los laten

Onbewust snakken velen nog op volwassen leeftijd naar erkenning van hun ouders. Daarmee maak je jezelf afhankelijk. Want wat als die erkenning nooit komt? Het gebeurt weinig dat ouders uit eigen beweging alsnog de erkenning geven. Ook zij zitten al jaren in dit patroon, ze zijn zich er waarschijnlijk niet eens van bewust. Wanneer je het toch bespreekbaar maakt, is de kans groot dat je op weerstand stuit en ze het weg wuiven.
Pijnlijk, maar het kan je helpen in je proces. Door de afwijzing bewust te ervaren en de gevoelens die het teweeg brengt bewust toe te laten. Doorvoel de boosheid en het verdriet en laat het los. Dit helpt je om je ouders meer los te laten.
Wanneer je je ouders energetisch loslaat op zielsniveau, neemt je behoefte aan erkenning af. Door energetisch contact te maken verkrijg je inzicht in hun motieven en wordt hun onvermogen voelbaar. Dit helpt om te aanvaarden wat er gebeurd is en het los te laten.

Niet thuis voelen op aarde

Het gevoel dat je niet bij het gezin hoorde, kan als gevolg hebben dat je ook niet thuis voelt op aarde. Je bent zoekende, vraagt je af wat je bestemming is en vindt moeilijk aansluiting bij anderen.
In sessies ontdekken mensen regelmatig dat dit thema al langer speelt dan dit huidige leven. Al lang geleden zijn ze verstoten door hun omgeving, terechtgesteld door het gezag en afgewezen door dierbaren. Vaak vanwege hun gaven. Nu is het tijd om dit thema definitief los te laten. Je gaven mag je ontdekken, erkennen en gebruiken.

Herinner jezelf

De sleutel tot erkenning vind je in jezelf. In deze tijd van een groeiend collectief bewustzijn maken we de ontwikkeling om onze erkenning en bevestiging niet meer van anderen te verkrijgen, maar onszelf hierin te voorzien. Het is een behoorlijke transformatie, waar we allemaal onze weg in zoeken. Het zijn processen van jaren, steeds een stapje verder. Wanneer we ons verlangen naar erkenning door anderen loslaten, kunnen wij ons zelf gaan zien. En als we ons zelf zien, zien anderen ons ook.
Het is het herinneren van jezelf, je ziel. Dit is ook de betekenis van gnosis: herinner jezelf.