Hoe heel je je Innerlijk Gekwetste Kind?

by Bianca Dekker

Laat ik allereerst duidelijk maken dat dit MIJN visie is, mijn ervaring.
Het is dus mijn waarheid en die hoeft zeker niet overeen te komen met jóuw visie, ervaring en/of waarheid.

Waarom ik dit vermeld, is omdat we eigenlijk allemaal gelijk hebben.
Wat we wel kunnen doen, is luisteren naar elkaar en leren van elkaar.
Hoé of wat een ander heeft gedaan, wat voor hem/haar werkte.
Die dingen eruit halen die misschien wel bij ons passen en dit proberen toe te passen op ons leven.
Wellicht werkt dit dan ook in jouw eigen situatie.

We zijn allemaal anders.
Er is niet één ding wat werkt voor iedereen.
Die gedachte en/of overtuiging zou arrogant zijn en tekort doen aan ons als mens.

Dat gezegd hebbende wil ik wat meer verheldering geven over mijn visie en ervaring over werken met mijn Innerlijk Kind.

Muur om ons te beschermen
Alle kinderen maken mee dat er op één of ander moment in het leven niet voldaan werd aan een behoefte die we hadden.
Momenten waarop we bijvoorbeeld heel hard huilden, verdrietig waren, angstig waren etc. en waarop onze ouders er dan niet voor ons waren.
Niet persé omdat het rotouders waren, maar gewoon omdat het nu eenmaal zo liep.

Op zo’n moment bouwen we een soort van “muur” in ons hoofd.
Een muur om onszelf te beschermen.
Want als kind waren we afhankelijk van onze ouders en als we bewust worden van het feit dat zij er niet altijd voor ons zijn, dan kan dit betekenen dat we echt in levensgevaar verkeren.
Ons brein besluit dan ook om op dat moment een soort van MUUR te plaatsen.
Achter die muur zetten we dan de momenten/ervaringen dat we “in gevaar” waren.

Observeer een kind maar eens…
Een kind kan in principe heel veel verdragen en hebben.
Dat móet ook wel, anders zou het kind het niet overleven.

In principe zijn we dus supersterk als kinderen.
We verdragen een heleboel.
We nemen de dag zoals hij komt.
Genieten tussendoor van de dingen zoals ze zijn.
En creëren allemaal vernuftige strategieën om onszelf staande te houden.

Zo groeien we op. Niet beseffende dat er steeds meer achter die muur geplaatst wordt.
Want wat achter die muur zit, daar zijn we ons niet “bewust” van.

De muur houdt het leven & geluk bij je weg
Als we volwassen zijn gaat die muur, die ons altijd beschermd heeft, uiteindelijk tégen ons werken.
Er gebeuren allerlei dingen waar we boos, angstig, verdrietig etc om worden die we niet goed begrijpen.
Die we ook niet meer goed kunnen plaatsten.
Wat we niet in de gaten hebben, is dat dit komt van de dingen die we achter die muur hebben geplaatst en nu in ons onderbewustzijn zit.

In principe zou je dit onverwerkte pijn kunnen noemen.

Op het moment dat je dáár achter komt en je teruggaat naar die tijd, dan VOEL en ERVAAR je het verdriet wat je toen hebt gevoeld.

Aan de ene kant is dat mooi. De niet zo helpende kant hiervan is, dat je als volwassene dingen projecteert op wat er TOEN heeft plaatsgevonden.
Dit is wat lastig uit te leggen via geschreven woorden, dus ik zal dit zo nauwkeurig mogelijk proberen te doen aan de hand van een eigen ervaring.

We projecteren “oude pijn” op huidige situaties
Zelf ben ik als kind regelmatig opgewacht en in elkaar geslagen door groepjes kinderen.
Het was nooit één tegen één.
Toen ik ouder werd (en nog steeds) riep dit agressie bij me op.
Als ik het idee heb dat op iemand “gejaagd” wordt, dan krijg ik letterlijk vlekken voor mijn ogen.

Op een dag haalde ik mijn dochter op van school maar ik was veel te vroeg dus ik bleef in de auto wachten.
In de verte zag ik haar als enig meisje voetballen met een groep jongens die groter en ouder waren dan zij.
Ik wist dat sommige jongens er moeite mee hadden dat er een meisje mee voetbalde.
Op een gegeven moment zag ik dat er een jongen van achter haar aan kwam rennen en haar echt een doodtrap gaf.
Zomaar, zonder aanleiding, zonder ook maar een bal in de buurt.
Mijn dochter viel hard op de grond.
Ik stond al met één been uit de auto.
Klaar om dat joch een zelfde penalty te gaan verkopen.
Maar ik bleef toch even staan en zag mijn dochter overeind kruipen, even over haar zere been wrijven,
haar schouders ophalen en weer doorgaan met het spel.
Deze jongen heb ik echter wel onthouden en ik heb net zo lang een situatie afgewacht, tot ik “wraak” op hem kon nemen.
Niet door hem fysiek iets te doen, maar het was zeer zeker een terugpak actie.

Mijn dochter heeft het er nooit over gehad. En dat terwijl ze regelmatig met behoorlijk blauwe schenen thuis kwam.
Ze wist wel dat sommige jongens “raar” deden, maar accepteerde de blauwe plek en ging weer door met voetballen.

IK als volwassene had er echter WEL moeite mee.
Omdat wat haar overkwam, mij terug in de tijd zette toen kinderen achter mij aan zaten.
Als volwassene maakte ik het er van dat dit slecht was, dat mijn dochter hulp nodig had en dat ik die jongens wel even ging laten voelen….

Dat projecteren….dat doen wij nu exact hetzelfde op ons Innerlijk Gekwetste Kind.
Met de wetenschap als volwassene, WETEN we dat wat er TOEN gebeurde, absoluut een NO GO was.
Dat je zo niet met kinderen om kan gaan.

We gaan ons steeds meer identificeren met het Gekwetste Kind en
vergeten het Gezonde Kind
Wees eerlijk, hoe vaak hoor je wel niet een verhaal of zie je een film waarbij JIJ zelf moet huilen.
Terwijl jou feitelijk niks aan wordt gedaan?

We krijgen dus de neiging om helemaal in dat Gekwetste Kind te gaan zitten en alles te voelen wat er gevoeld werd, ZONDER de gave van het Innerlijke GEZONDE Kind….wat er OOK al die tijd is geweest!
Namelijk: opstaan en weer doorgaan!
Niet te lang blijven hangen in een situatie.
Daar niet alleen maar over na te denken.
Want dat continu over alles “nadenken”, is iets wat volwassenen doen.

Zelf had (en heb) ik een tomeloze fantasie.
Ik dacht altijd dat ik een heel goed geheugen had.
Ik kon de gekste dingen onthouden.
Tot ik er achter kwam dat ik NIETS maar dan ook bijna NIETS meer kon herinneren van wat er binnen het huis gebeurde vanaf het moment dat ze mijn zus het huis uithaalde.

Toen ik me dát besefte ging ik twijfelen.
Kreeg ik ook medelijden met mezelf en het kind.
Voelde ik de eenzaamheid van dat kind.
Ging ik de andere dingen van dat kind opeens anders interpreteren .
Toen was die fantasie opeens alleen maar een “vlucht” omdat het niet veilig was.
Was dat in mezelf praten een soort van ziekte.
De nachtmerries, het bedplassen, het zogenaamd “weinig slaap” nodig hebben.
Zelfs het feit dat ik nooit ergens durfde te logeren, plaatste ik in een ander daglicht.

(Dit is wat ik ook vaak zie gebeuren in een therapie; werkelijk ALLES wordt onder een microscoop gelegd en een “betekenis” voor gezocht)

En met mijn wetenschap en ervaring en overtuigingen van een volwassene, ben ik in het Innerlijk Gekwetste Kind gaan staan.

Opeens was het plezier verdwenen.
Mijn enthousiasme was weg.
Mijn fantasie onvindbaar.
Terwijl dit allemaal OOK onderdelen waren van mijn Innerlijk Kind.
En het waren juist díe eigenschappen die mij er al die jaren doorheen hadden getrokken.

Versmolten met het Gekwetste Kind
Maar ik was op een gegeven moment totaal versmolten met mijn Gekwetste Kind.
En ongemerkt zadelde ik het kind op met volwassen beslissingen.
Hoe ga ik om met collega’s?
Hoe sta ik zelf in een relatie?
Hoe ga ik om met tegenslag?

En ik reageerde ook zoals elk gekwetst kind zou reageren op zo’n situatie:
boos, verongelijkt, gekwetst, kwaad, woedend, onredelijk, stampvoetend, agressief zelfs, intens verdrietig, het niet meer weten.
Alles was slecht, zwart en noem maar op.
Niemand was te vertrouwen.
Iedereen liet mij in de steek.
Ik was slecht, lelijk, ik deugde niet.
Niemand hield van mij.
Alles was mijn schuld.
Ik verdiende het om zo behandelt te worden….

Als ik terugdenk aan mijn eigen kinderen, dan speelde dit zich allemaal af.
Zomaar, op een willekeurige middag.
Dan was de beste vriend van mijn zoon opeens de aller aller aller stomste van de HELE wereld!
Dan zou er nooit nooit nooit meer met elkaar gespeeld worden.
Om vervolgens 5 minuten later rollend van de lach weer samen huppelend over het plein te gaan.

We identificeren ons dus WEL met het GEKWETSTE deel van het kind, maar helaas niet (of minder) met het GEZONDE deel van het kind.

Helen van je Gekwetste Kind
Naar mijn mening gaat het in het helen om je Innerlijk Gekwetste Kind om 2 dingen:

1) Maak weer contact met het gezonde, blije en enthousiaste kind in je.
Die zit er namelijk OOK! Want anders had je het NOOIT kunnen overleven.
Er zit juist zoveel kracht in dat gezonde kind.
Kracht die je kunnen helpen om met de negatieve dingen te dealen.

2) Ga als een gezonde volwassene ouder met je eigen gekwetste kindsdeel om.
Velen van ons hebben echt verschrikkelijke dingen meegemaakt.
Misschien zich echt nooit veilig kunnen voelen bij onze ouders.
Maar dit verwijt en dit ook zo sterk voelen, dat doen we ook vanuit het gekwetste kind met een VOLWASSEN PROJECTIE erop.
Dus als we nooit veilige en gezonde ouders hebben gehad, dan kunnen we er in ieder geval voor zorgen dat we ZELF een gezonde ouder worden en voor ons Innerlijk Gekwetste Kind gaan zorgen.

Dit is een proces. Dit is iets dat moet je in eerste instantie WILLEN!
Dan zal je er voor open moeten staan dat je sommige dingen misschien anders moet gaan doen.
Uit je comfortzone komen dus.

Geloof me, volwassen worden is eigenlijk verschrikkelijk saai.
Dat geef ik echt toe.
Want het is ook weer heerlijk om kind te zijn.
Als kind heb je geen verantwoording en kan je een ander de schuld geven, boos zijn en klagen.

Word je eigen Gezonde Ouder
Om als gezonde ouder met een gekwetst kind om te moeten gaan, heb je geduld nodig.
En heel veel humor.
Neem de zorgen van het kind zijn schouders af.
Een kind kan het niet dragen.
Het is TE belastend.
En als jij een gezonde ouder wordt, dan kan het kind weer een onbezorgd kind worden, en gaan genieten.
Lekker ongecompliceerd gaan spelen, enthousiast zijn, zijn neus achterna rennen, achter de vlinders aan, vies worden etc.

Als volwassene leiden we het kind in veilige en goede banen.
Als volwassene zijn we zeer bewust en letten op als het kind bijvoorbeeld ontzettend boos wordt en vernietigend kan reageren.
Dan beschermen we hem door hem op schoot te nemen en te sussen.
Niet om de emotie te onderdrukken, maar door de emotie, samen met het kind, er te laten zijn.
Je zal zien dat het dan sneller wegebt.
Als het kind gekalmeerd is dan kan je met het kind praten en onderzoeken WAT nu precies de behoefte was waar niet aan voldaan wordt.
Wat dus de grondslag was voor de heftige emotie.

Als je weet wat de behoefte is dan kan je samen met het kind kijken HOE en OF je hier aan kunt voldoen.

Wat ik zeg: het is een proces.
Een proces met vallen en opstaan.
Een proces waar in ik zelf ook nog met grote regelmaat opeens het boze kind hoor praten.
Op zo’n moment kan ik het niet stoppen.
Maar alleen al het feit dat ik het ZIE gebeuren is al een enorme winst.

Een paar dagen geleden was ik nog ZO boos en kreeg ik de neiging om met van alles en nog wat te gaan gooien.
Ik hoorde mezelf schreeuwen en ik kon het niet stoppen.

‘Wauw’, dacht ik. ‘Waar komt dát in hemelsnaam vandaan?’
En natuurlijk was het antwoord al heel snel:
“Dat is ZIJN schuld! Hij maakt mij zo boos!”

Al snel realiseerde ik me dat mijn gekwetste kind bezig was.
Kort daarna wist ik het enigszins te kalmeren en te achterhalen WAAROM ik dan zo reageerde.
Welke behoefte er onder die reactie lag.

Ik zei; ‘Ik wil helemaal niet zo reageren. Ik wil dit soort dingen niet zeggen. Maar ik ben bang.’
En daarna vertelde ik wat mijn behoefte eigenlijk was.
Niet als chantage, niet om de ander te dwingen.
Maar puur en eerlijk vanuit mijzelf.

Ik werd acuut rustig en daarmee de ander ook.
Want dit was de KERN!
En zonder dat er garanties zijn, kan ik er nu mee zijn en dealen.
De onzekerheid en angst zijn er ook.
Die zijn heus niet zomaar verdwenen door alleen mijn behoefte uit te spreken.
Maar door het uit te spreken, kan en mag het er zijn.
En kan ik, als gezonde ouder, nu het kind geruststellen.
Samen door die angst heen.

Dat geeft een enorme rust.
Een enorme kalmte.
Maar meer nog; heel veel balans!

En zo heel ik, stap voor stap, mijn gekwetste innerlijk kind.
Kan ik tegelijkertijd genieten als een gezond en enthousiast kind.
Wetende dat er een veilige en gezonde ouder is die over mij waakt en voor mij zorgt.

Dat is hoe IK hiermee deal.
Waar ik enorm veel baat bij heb en wat ik graag met anderen deel.
Niet omdat ik het anderen op wil leggen, maar omdat ik het éénieder gun!

Dit treft niet alleen mensen met Vroeg Kinderlijk Trauma
Wil ik er ook nog bij vermelden dat dit niet alleen geldt voor mensen met Vroeg Kinderlijk Trauma.
Voor mensen die de meest vreselijke dingen hebben meegemaakt in hun jeugd.
In weze hebben wij hier allemaal last van, en leven wij ons leven als gekwetste kinderen.
We reageren en handelen ook vanuit dit gekwetste kind.

Vanuit menselijk en spiritueel oogpunt ervaar ik dat het tijd wordt om volwassen te worden.
De wereld heeft ontwikkelde gezonde volwassenen nodig.
Dat start in mijn ogen bij jezelf.
En daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen.
Want samen….kunnen we de wereld beter maken.
En dát doen voor een ander, wat we zelf graag gehad zouden hebben.